Charlotte is een vlotte, actieve vrouw van middelbare leeftijd. Ze leeft haar leven hartstochtelijk en vol energie, praat gemakkelijk, maakt met iedereen contact en wanneer ze in de ruimte is, is ze ook werkelijk aanwezig. Ze is niet iemand die onopgemerkt blijft.
Maar zodra ze niet meer onder de mensen is en zich terugtrekt in haar huis voelt ze een diepe eenzaamheid opkomen; somberte, kou en verdriet. Een neerslachtigheid maakt zich van haar meester waarin ze zich wanhopig afvraagt waarom ze zich niet verbonden kan voelen, met niemand. Ze voelt liefde voor haar naasten en zorg en verantwoordelijkheid voor haar huisdieren, maar geen verbondenheid. Ze kan er wanhopig van worden.
Ze weet dat er meer is tussen hemel en aarde en dat zij als persoon meer is dan haar lichaam. Ze weet dat haar intuïtie scherp is, maar waarom kan ze zich dan niet verbonden voelen en waarom overvalt haar steeds die eenzaamheid en somberte? Soms zelfs zo erg, dat ze geen zin meer in het leven heeft.
Ze voelt zich nergens thuis. Eigenlijk heeft ze zich nog nooit ergens thuis gevoeld, nooit ergens welkom gevoeld. Vanaf dat ze zich kan herinneren, voelde ze zich ongewenst. Haar vader had haar moeder verlaten toen ze nog in de baarmoeder was. Haar moeder stond er alleen voor toen Charlotte geboren werd; ze moest haar zoontje van 4 en haar baby alleen verzorgen en ook nog de kost verdienen. Charlotte voelde zich al snel teveel.
Ze had van kinds af aan al een intens gevoelsleven. Hoog gevoelig. maar ook hartstochtelijk, wild en onstuimig. Niet het brave, stille kindje dat de leraren graag zagen. ‘Rotkind’, zo noemde haar leraar van de basisschool haar zelfs. Dat versterkte haar gevoel ongewenst te zijn. En ze trok zich terug; onbegrepen, onveilig, eenzaam.
‘Waarom kan ik me niet verbonden voelen’, vroeg ze zich in alle wanhoop af?
Als ik haar Totale Zelf (TZ) in een QM-hypnose vraag om het woord te nemen, laat hij haar een leven zien buiten tijd en ruimte:
Inge: Draag je iets aan je voeten? Nee
Inge: Hoe voelt je lichaam? Het lichaam voelt jong, van een vrouw
Inge: Zijn er nog andere mensen daar? Nee ik ben alleen
Inge: Wat is je naam? Hoor je je naam? Nee
Inge: In wat voor omgeving ben je? Ik ben in de natuur. Ik zie veel groen en bergen om me heen
Inge: Woon je vlak in de buurt? Ja
Inge: Beschrijf eens de plek waar je woont. Het is heel eenvoudig
Inge: Woon je daar alleen? Ja
Inge: Wat doe je overdag voor je levensonderhoud? Ik verzorg dieren en verbouw groenten om te eten
Inge: Hoe voel je je? Ik voel me goed
Inge: Voelt je lichaam gezond? Ja
Inge: Ben je gelukkig? Ja
Inge: We verlaten deze plek en gaan vooruit in hetzelfde leven naar een belangrijke dag. Kijk eens om je heen, neem je iets waar? Het is prachtig hier. Ik sta vlak voor een houten cabin.
Inge: Ben je aan het genieten? Ja, het is hier heel mooi. Maar ik ben er alleen. Er is verder niemand behalve de dieren.
Inge: En waarom is deze dag zo belangrijk? Volgens mij zijn mijn ouders net gestorven.
Inge: En nu je ouders gestorven zijn, ben je helemaal alleen? Ja
Inge: Hoe voelt dat? Eenzaam, maar ik heb dieren en genoeg werk met het verbouwen van die groenten.
Inge: Dan verlaten we dit leven. Als je niks meer waarneemt, gaan we dit leven verlaten. Je bent nu overgegaan en wanneer je terugkijkt naar het voorbije leven met heel veel dieren om je heen en groenten die je verbouwt, wat heb je van dit leven geleerd? Dat ik het alleen kan
Inge: Dat je niemand nodig hebt? Ja
Inge: Wat was het doel van dat leven?Te leren voor mezelf te zorgen
Inge: En heb je dat geleerd in dat leven? Ja
Inge: We drijven nu weg van dat leven en we laten de energie achter. We richten nu het woord tot het Totale Zelf (TZ).
Inge: U heeft Charlotte een leven laten zien waarin ze als vrouw alleen is en leeft in een heel mooi landschap, mooie natuur door bergen omringd. Overdag houdt ze zich bezig met de verzorging van dieren en met het verbouwen van groenten. Het is een prachtig natuurgebied. Ze woont in een houten cabin en ze is alleen. Haar ouders zijn inmiddels overleden. Waarom is dit leven belangrijk om aan Charlotte te laten zien?
TO: Omdat de kracht in haar zit en die heeft ze kunnen ervaren in dit leven.
Inge: Rust, natuur en dieren. Is dat wat haar kracht geeft?
TZ: Ja, dat is waar ze zich bij zichzelf voelt. Daar hoort ze thuis.
Inge: Is dat ook waar ze zich verbonden voelt? Ja
Inge: Ze heeft de vraag opgeschreven: “Waarom voel ik me niet verbonden in het huidige leven. Wat moet ik doen om mij verbonden te voelen met mijzelf en met de wereld om mij heen?” Heeft u het antwoord gegeven met het laten zien van dit leven?
TZ (lacht): Dat heb ik inderdaad gedaan door dit leven te laten zien.
Intussen rollen de tranen over de wangen van Charlotte, tranen van diepe ontroering. Voor het eerst na meer dan 50 jaar voelt zij zich verbonden. Ze voelt warmte, heel veel warmte. Voor het eerst voelt ze zich niet meer eenzaam.
Steeds als ze de natuur in gaat, zich omgeeft met dieren en geniet van de schoonheid van de natuur maar ook als ze naar de geluidsopname luistert met de beschrijving van het leven in de natuur, zal de eenzaamheid plaats maken voor het gevoel van verbondenheid. Ze zal weer warmte voelen en het gevoel verbonden te zijn met de diepe liefde in haar zelf en om haar heen.
En langzaamaan zal de somberte verdwijnen …….
———-
Je moet aan jezelf werken want als je aan jezelf werkt, verandert je omgeving. De meeste mensen proberen hun omgeving te veranderen met de bedoeling dat hun leven dan verandert. Maar je moet jezelf veranderen, zodat je omgeving verandert. Zie ‘Vermoeid, somber, eenzaam’
———–
Het gebied van waaruit je, je eigen leven neer kunt zetten. En waar jij kunt voelen wat voor jou goed is, wat voor jou belangrijk is. Wat jij zou willen doen, waar jij behoefte aan hebt. In dit gebied ligt de basis van jouw werkelijke zelf. Zie: ‘Meditatie naar jouw waarheid’
